என் அப்பாவின் அன்பைத் தேடி....

புவனாவின் அப்பா இறந்து இரண்டு வருஷமாகிறது. மனதில் அப்பா இன்னும் பசுமையாக நினைவிருந்தார்.


சைக்கிளில் கடைவீதிக்கு அழைத்துச்செல்லும் அப்பா...
குச்சி ஐஸ் வாங்கித்தரும் அப்பா...
அம்மா கண்டிக்கையில் கருணையுடன் அரவனைக்கும் அப்பா...
நடைபழகுவது முதல் மிதிவண்டிவரை கற்றுத்தந்த அப்பா..
முதல் நாள் பள்ளிக்குச்செல்ல அழுதபோது உடன் அழுத அப்பா...
இரவில் கதை கூறி உறங்கவைக்கும் அப்பா..

அப்பா திடீரென்று ஒருநாள் ஜீரத்தில் படுத்தார். இரண்டே நாளில் அது மூளைக்காய்ச்சலாக விஸ்வரூபம் எடுக்க நாலாவது நாளே அப்பாவின் கதை முடிந்தது.

அப்போது புவனாவிற்கு வயது 8. தன்னை அணைத்துக்கொண்டு கதறிய பாட்டியிடம் கேட்ட கேள்வி இப்போதும் புவனாவிற்கு நினைவிருக்கிறது.
' ஏன் பாட்டி, மனுசா ரொம்ப வயசானால் செத்துப் போய் சுவாமிக்கிட்ட போவா என்று தானே சொன்னேள், இப்போ நீங்க , தாத்தா எல்லாரும் இருக்கேள்.எஙகப்பா சின்னவர்தானே, ஏன் இப்பவே சாமிக்கிட்டப் போகனும்?' என்று கேட்க , பாட்டி இன்னும் அழுதாள்.

அப்பா போனபின் அடுத்த இரண்டு வருடங்கள் ஏதோ ஓடின.
அம்மா அகிலா வெறுமையை மறக்க......மறைக்க.. அடுப்படி வேலையிலேயே தன்னை ஐக்கியப்படுத்திக் கொண்டாள்.
புவனா பாதிநாள் இரண்டு தெரு தள்ளியிருந்த பாட்டி-தாத்தா வீட்டிலேயே கழித்தாள்.



அப்பா அதிகம் பேசுபவர் அல்ல.
அம்மாதான் இருவருக்கும் சேர்த்து வாய் மூடாமல் பேசுவாள்.இப்போது அம்மாவின் அமைதியான சோகமுகம் புவனாவை மிகவும் வருத்தியது. அம்மாவுக்கு தன்னை பிடிக்காமல் போய்விட்டதாக கற்பனை செய்துக் கொண்டாள்.

இந்த சமயத்தில்தான் தாத்தாவும் பாட்டியும், அம்மாவை மறுமணம் செய்துக்கொள்ளுமாறு வற்புறுத்த ஆரம்பித்தனர்.
அம்மாவுக்கு 18 வயதிலேயே திருமணம் ஆகியிருந்தால், அவள் 29 வயதில் ஒரு இளம் விதவையாக நிற்பது, அப்பாவின் பெற்றோருக்கே மனம் கேட்காமல், அவளுக்கு மணம் முடிக்க தீவிரமாக முயன்றனர்.

அப்பாவின் பால்ய நண்பர் நடராஜன், துபாயில் வேலைசெய்துக்கொண்டிருந்தவர். 3 தஙகைகளின் திருமணம், வயதான பெற்றொரின் மருத்துவச் செலவுகள் என பொறுப்புகள் இவர் மேல் இருந்ததால், 35 வயதாகியும் பிரம்மச்சாரியம் காக்க வேண்டிய கட்டாயம்.
இன்று கடமைகள் அனைத்தையும் முடித்தவராய் இந்தியாவிற்கே திரும்பியவர், அப்பாவின் மறைவுக்காக துக்கம் விசாரிக்க வந்திருந்தார்.
தாத்தா பாட்டி அவரிடம் ,அம்மாவின் மறுமணம் பற்றி பேச்செடுக்க, அவரும் முழுமனதுடன், தன் நண்பனின் இளம் விதவை மனைவிக்கு வாழ்வு தர முன் வந்தார்.
அம்மா லேசில் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. தாத்தாவும் பாட்டியும் ஏகப்பட்ட வாதப்பிரதிவாதங்களுக்கு பிறகு அவரைச் சம்மதிக்க வைத்தார்கள்.

'புவனாம்மா, நடராஜ் அங்கிள் தான் இனிமே உனக்கு அப்பா. சமர்த்தாக படுத்தாமல் சொன்னதை கேட்டு நடக்கணும்' பாட்டி பேசி முடிக்கும்முன் புவனா மூர்க்கத்தனமாக கத்தினாள்.
"இது ஒண்ணும் எங்க அப்பா இல்லை.எங்கப்பா எப்பவோ செத்துப்போய்ட்டார், நான் பதிலுக்கு வேறே அப்பா கேட்டேனா உங்களை!"

இதை கேட்ட நடராஜின் முகத்தில் ஏகப்பட்ட கலவரம்.அம்மா சங்கடத்துடன் கைபிசைந்தாள்.

நடராஜை அப்பாவாக ஏற்கவோ, அப்பா என்று அழைக்கவோ அவள் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.
'அங்கிள்' என்று தான் அழைப்பேன் என்று பிடிவாதமாக இருந்துவிட்டாள்.

நடராஜனும் புவனாவின் மனதில் இடம்பிடிக்க எவ்வளவோ முயன்றார். தீபாவளிக்கு புவனாவுக்கு நடராஜ் அழகானதொரு பட்டுப்பாவடை வாங்கி வந்திருந்தார்.
'உனக்கு அழகாக இருக்கும் என அங்கிள் தான் செலக்ட் பண்ணினார்' என்று அம்மா கூற........தீபாவளியன்று புவனா அதை உடுத்திக்கொள்ளவேயில்லை.

நடராஜனின் முகம் வாடிபோனது. அவருக்கும் புது உடை உடுத்திக்கொள்ள மனதில்லாமல் போக, முதல் தீபாவளி மனஸ்தாபத்திலேயே கழிந்தது.

நடராஜனின் மனது புவனாவுக்கு புரியாமல் இல்லை. ஆனால் அவளது ஆழ்மனதில் எங்கோ புதைந்திருந்த தாபம் அவளை ஆட்டிப் படைத்தது.
நடுவில் போய்விட்ட அப்பாவிடம் கோபம்...
மறுபடி மணந்த அம்மாவின் மீது கோபம்..
அப்பாவின் இடத்தை பிடுங்கிக் கொண்டதாக நினைத்து நடராஜ் அங்கிள் மீது கோபம்..

தன்னுடன் இருக்க முடியாத தாத்தா பாடியிடம் கோபம்..
ஏன் தன்னிடமே கோபம்...

அவள் மனதில் தேங்கிக் கிடந்த அன்பை வெளிப்படுத்த முடியாமல் தடுத்தது.

இந்தச் சூழ்நிலையில் தான்...அகிலா....கர்ப்பமாகி விட, நடராஜ் ரொம்பவே கவலைப்பட்டார். தன்னையே அப்பாவாக ஏற்காத பெண் வரப்போகும் குழந்தையை வெறுக்ககூடமென்று மிகவும் பயந்தார்.

கவலை பட்டிருக்க தேவையே இருக்கவில்லை. வீட்டில் பிறந்த அந்தப் பிஞ்சுக் குழந்தையைப் பார்த்த கணமே புவனாவின் முகத்தில் சந்தோஷம் நிறைய, தன்னைவிட பதினோரு வயது சிறியவனான தம்பி வாசுவை வாரி எடுத்து அணைத்துக் கொண்டாள்.

பள்ளி நேரம் போக மிகுந்த நேரமெல்லாம் குழந்தையுடனே கழித்தாள்.இரண்டு வருஷத்தில் குமாரும் பிறக்க வீட்டில் நிலவிய இறுக்கமான சூழ்நிலை ஒரளவு தளர்ந்தது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

இப்போதும் நடராஜை புவனா முழுமையாக ஏற்கவில்லை என்றாலும், வாசு குமாரின் தந்தையாக அவரது மதிப்பு கூடித்தான் போயிற்று. நேருக்கு நேர் நடராஜ் அங்கிளுடன் மோதுவதை குறைத்துக்கொண்டாள் புவனா.

வாசுவும், குமாரும் புவனாவிடம் மிகவும் ஒட்டிக்கொண்டார்கள்.அவளைப் போலவே அவர்களும் நடராஜை ' அங்கிள் ' என்றே அழைத்தனர். தன்னை ஏற்றுக்கொள்ளாத மகள், தன் மகன்களை ஏற்றுக்கொண்டதே போதுமென கருதி....பெருந்தன்மையாக வாசுவும், குமாரும் தன்னை 'அங்கிள்' என அழைப்பதை மாற்ற மனைவி வற்புறுத்தியும் அவர் முனையவில்லை.

வருடங்கள் ஓட, புவனா யுவதி ஆனாள்.படிப்பு முடிந்ததும் நடராஜ் வரன் வேட்டையில் இறங்கினார். சீக்கிரத்திலேயே அவளுக்கும் கிருஷ்ணனுக்கும் திருமணமாக, புக்ககம் கிளம்பும் போது சிறுவர்களான குமாரும்,வாசுவும் அவள் கையை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு விட மறுத்தார்கள்.புவனா பிழியப் பிழிய அழுதுக்கொண்டுதான் வண்டியில் ஏறினாள்.

ஹைதரபாத்தில் பிறந்தகமும், செகந்தரபாத்தில் புக்கமும் அமைந்தது புவனாவிற்கு செளகைரியமாக போயிற்று. நினைத்தால் தம்பிகளை பார்க்க முடிந்தது,

வருடங்கள் பறக்க புவனாவின் குழந்தைகளும் வளர்ந்து பள்ளிக்கும், கல்லூரிக்கும் செல்லும் வயதையடைந்தார்கள். இரண்டு வருஷத்திற்கு முன் பாட்டி தாத்தாவின் மரணத்தை தொடர்ந்து அம்மாவும் சுமங்கலியாக போய் சேர்ந்துவிட்டாள்.
அம்மா மறைந்தபின் 'அங்கிள்' நடராஜ் மிகவும் ஆடிப்போனார்.
'அங்கிள்' என்றே தனனை அழைக்கும் தன் மகன்களிடம் ஒட்டுதல் இல்லாமல் வாழ்ந்தார்.
அம்மா சென்ற பின் அவரது உடல் நிலையும் சோர்வடைய ஆரம்பித்தது.

இன்று 'மாரடைப்பால் ஆஸ்பத்திரியில் அட்மிட் செய்யப்பட்டிருக்கிறார்' என்று தம்பிகளிடமிருந்து தகவல் வரவே புவனா, விரைந்து ஆஸ்பத்திரி செல்கிறாள்.

இப்போது 'அங்கிள்' நடராஜனின் அந்திம நேரம். கண்ணில் நீர் வழிய பழைய நினைவுகளில் ஆழ்ந்திருந்த புவனாவின் மனதில் இப்போது தன் குழந்தை பருவம் முதல் 'அங்கிள்' காட்டிய அன்பும் பரிவும் மிகுந்து நின்றது.



அப்பாவின் இடத்தை முழுமையாக நிரப்ப நடராஜ் எடுத்துக்கொண்ட அக்கறை, சிரமம், பிரயத்தனம் எல்லாம் அவளுக்கு புரிந்தது.
மகளின் அன்புக்காக ஏங்கிய நடராஜின் உணர்வுகளை மிகவும் காலந்தாழ்த்தி புவனா புரிந்துக் கொண்டாள்.

மரணப்படுக்கையில் இருக்கும் நடராஜ் திடீரென்று கண்விழித்துப் பார்த்தார். தன் கையைப் பிடித்தவாறு கண்ணீர் விட்டபடி அமர்ந்திருந்த மகளை பார்த்து புன்னகைக்க முயற்ச்சித்தார்.

"அப்பா..........அப்பா" புவனா முதன் முறையாக நடராஜை அப்பா வென்றழைத்தாள்.

அடுத்த கணம் அந்தச் சிறு புன்னகையுடனே அவரது கடைசி மூச்சு பிரிந்தது.

நடராஜின் கைகளை பிடித்தவாறு ' அப்பா......அப்பா....' என்று அரற்றும் அக்காவை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தார்கள் வாசுவும் குமாரும்.